گاه نوشت های پریشان

زمیـن سبـز و آسـمان آبیِّ کنـار رود اَتـرَک

به فصـلی که بتابدآفتاب نامیِّ بهار رود اَتـرَک

سرم درهوایش ودلم به یادش وجان به سوزش

چه خاطراتی که نداریم ازدرختان انارروداترک

ز وقت خشکـی ­اش، از وقت سیـلاب روانـش

از آن جوش و خروشش، و زآن هوار رود اترک

همرهی قـدیمی، که خسته می­نماید او کنون

در این دل آرزوی یکبار دگـر،گذار رود اترک

پیچ و خمش، شمایلش، معانیِّ عمیق در برش

نمایان برهرکه بنگرد برنگاه پر زِبار رود اترک

خـستـه ­ام زِمـردمـان بی­ خبـر ز ِسـد راه

بریـده دل، کمـا باختـه در قمـارِ رود اترک

ساز نو و زیر و بم هر آهنگ این چنین باشد

که می­زنـد اُکتـاو پایین، سـه ­تار رود اترک

دوباره از دیـار دور، خواهـد آمـد او  به اوج

که پـاک می­شود از رویش، غبـارِ رود اترک

تجـردش، تداومـش باشدا به اذن حق تا اَبد

که خون در رگم روان،  به دادوجار رود اترک